آنچه از قرآن کريم در اين باره استفاده مي شود اين است که؛ ابراهيم(ع) از اوان طفوليت تا وقتي که به حد تميز رسيده در نهانگاهي دور از جامعه خود مي زيسته است. در دوران نوجواني از نهانگاه خود به سوي قوم و جامعه اش خارج شد و به پدر خود پيوست و ناظر بت پرستي پدر و همه مردم شد. حضرت چون داراي فطرتي پاک بود و خداوند متعال هم با ارائه ملکوت، تاييدش نموده و کارش را به جايي رسانده بود که تمامي اقوال و افعالش موافق با حق شده بود، اين عمل را از قوم خود نپسنديد و نتوانست ساکت بنشيند، لاجرم به احتجاج با پدر خود (1) پرداخته او را از پرستش بت ها منع و به توحيد خداي سبحان دعوت نمود تا خداوند او را به راه راست هدايت نموده از ولايت شيطان دورش سازد. پدر وقتي ديد ابراهيم به هيچ وجه از پيشنهاد خود دست برنمي دارد او را از خود طرد نمود و به سنگسار کردنش تهديد کرد.

ابراهيم(ع) در مقابل اين تهديد و تشديد از در شفقت و مهرباني وارد شد و چون ابراهيم مردي خوش خُلق و نرم زبان بود، در پاسخ پدر نخست بر او سلام کرد و سپس وعده استغفارش داد و در آخر گفت: در صورتي که به راه خدا نيايد او و قومش را ترک گفته ولي به هيچ وجه پرستش خدا را ترک نخواهد کرد. (2)

از طرفي ديگر با قوم خود نيز به احتجاج پرداخته و درباره بت ها با آنان گفتگو کرد. (3) با اقوام ديگري هم که ستاره، آفتاب و ماه را مي پرستيدند احتجاج نمود تا اين که آنان را نسبت به حق ملزم کرد و داستان انحرافش از کيش بت پرستي و ستاره پرستي همه جا منتشر شد.(4)

روزي که مردم براي انجام مراسم ديني خود همه به خارج شهر رفته بودند ابراهيم(ع) به عذر کسالت، از رفتن با آنان تخلف نمود و تنها در شهر ماند وقتي شهر خلوت شد به بتخانه شهر در آمد و همه بت ها را خُرد نمود و تنها بت بزرگ را باقي گذاشت. وقتي مردم به شهر باز آمده و از داستان با خبر شدند در صدد جست و جوي عامل آن برآمدند. سرانجام گفتند: اين کار همان جواني است که «ابراهيم» نام دارد.

ناچار ابراهيم را در برابر چشم همه احضار نموده و او را استنطاق کرده پرسيدند آيا تو با خدايان ما چنين کردي؟ ابراهيم(ع) گفت: اين کار را بت بزرگ کرده است اگر قبول نداريد از خود آنها بپرسيد تا اگر قدرت حرف زدن دارند بگويند چه کسي به اين صورتشان درآورده است؟

ابراهيم(ع) قبلاً به همين منظور تبر را به دوش بت بزرگ نهاده بود تا خود شاهد حال باشد. او مي دانست که مردم درباره بت هاي خود قايل به حيات و نطق نيستند وليکن مي خواست با طرح اين نقشه زمينه اي بچيند که مردم را به اعتراف و اقرار بر بي شعوري و بي جاني بت ها وادار سازد. لذا مردم پس از شنيدن جواب ابراهيم(ع) به فکر فرو رفته به انحراف خود اقرار نمودند و با سرافکندگي گفتند: تو که مي داني اين بت ها قادر بر تکلم نيستند.

ابراهيم(ع) که غرضي جز شنيدن اين حرف از خود آنان نداشت بي درنگ گفت: آيا خدا را رها کرده و اين بت ها را که جماداتي بي جان و بي سود و بي زيانند؛ مي پرستيد؟ اف بر شما و بر آنچه مي پرستيد! آيا تفکر نمي کنيد؟ و چيزهايي را که خود به دست خودتان مي تراشيد؛ مي پرستيد! و حاضر نيستيد خدا را که خالق شما و خالق همه مصنوعات شما (يا اعمال شما) است بپرستيد؟

مردم گفتند: بايد او را بسوزانيد و خدايان خود را ياري و حمايت کنيد. به همين منظور آتشخانه بزرگي ساخته و دوزخي از آتش افروخته و در اين کار براي رضاي خاطر خدايان همه تشريک مساعي نمودند و وقتي آتش، شعله ور شد ابراهيم(ع) را در آتش افکندند، خداي متعال آتش را براي او خنک گردانيد و او را در شکم آتش سالم نگهداشت و کيد کفار را باطل نمود. (5)

ابراهيم(ع) در خلال اين مدت با نمرود هم ملاقات نمود او را نيز که ادعاي ربوبيت داشت مورد خطاب و احتجاج قرار داد و به وي گفت: پروردگار من آن کسي است که بندگان را زنده مي کند و مي ميراند. نمرود از در مغالطه گفت: من نيز زنده مي کنم و مي ميرانم؛ هر يک از اسيران و زندانيان را که بخواهم رها مي کنم و هر که را که بخواهم به قتل مي رسانم.

ابراهيم به بيان صريح تري (که راه مغالطه را بر او مسدود کند) احتجاج نمود و گفت: خداي متعال آن کسي است که آفتاب را از مشرق بيرون مي آورد، تو اگر راست مي گويي از اين پس کاري کن که آفتاب از مغرب طلوع کند. در اين جا نمرود کافر مبهوت و سرگشته ماند. (6)

پس از آن که ابراهيم(ع) از آتش نجات يافت باز هدف خود را تعقيب نمود و مردم را به دين توحيد و دين حنيف دعوت نمود و عده کمي به وي ايمان آوردند. (7)

قرآن کريم از آن جمله لوط و همسر ابراهيم(ع) را اسم مي برد. اين بانو همان زني است که ابراهيم(ع) با او مهاجرت کرد و پيش از بيرون رفتن از سرزمين خود به اراضي مقدس، با او ازدواج کرده بود. (8)

ابراهيم(ع) و همراهانش در موقع بيرون شدن از وطن خود از قوم خود تبري جسته و شخص او از آزر که او را پدر ناميده بود و در واقع پدرش نبود(9) بيزاري جسته و به اتفاق همسرش و لوط به سوي ارض مقدس هجرت کردند تا در آن جا بدون مزاحمت کسي و دور از اذيت و جفاي قومش به عبادت خداوند مشغول باشند. (10)

پس از اين دعا بود که خداي تعالي او را با اين که به حد شيخويت و کهولت رسيده بود به تولد اسحاق و اسماعيل و از صلب اسحاق به يعقوب بشارت داد و پس از مدت کمي اسماعيل و بعد از او اسحاق به دنيا آمدند و خداوند - همان طوري که وعده داده بود - برکت را در خود او و دو فرزندش و اولاد ايشان قرار داد و مبارک شان ساخت.

ابراهيم(ع) به امر پروردگار خود به مکه - که دره اي عميق و بي آب و علف بود - رفت و فرزند عزيزش اسماعيل را در سن شيرخوارگي در آن مکان مخوف منزل داده و خود به ارض مقدس مراجعت نمود. اسماعيل در اين سرزمين نشو و نما کرد و اعراب چادرنشين اطراف به دور او جمع شده و بدين وسيله خانه کعبه ساخته شد.

ابراهيم(ع) گاهگاهي پيش از بناي مکه و خانه کعبه و پس از آن به مکه مي آمد و از فرزندش اسماعيل ديدن مي کرد. (11) تا آن که در يک سفر مامور به ساختن خانه کعبه شد لذا به اتفاق اسماعيل اين خانه را بنا نهاد و اين اولين خانه اي است که از طرف پروردگار ساخته شد و اين خانه مبارکي است که در آن آيات بينات و در آن مقام ابراهيم است و هر کس درون آن داخل شود از هر گزندي ايمن است. (12)

ابراهيم(ع) پس از فراغت از بناي کعبه دستور حج را صادر نموده و آيين و اعمال مربوط به آن را تشريع نمود.(13)

آنگاه خداي تعالي او را مامور به ذبح فرزندش اسماعيل نمود. ابراهيم(ع)، اسماعيل(ع) را در انجام فرايض حج شرکت مي داد، موقعي که به سعي رسيدند و مي خواستند که بين صفا و مروه را سعي کنند اين ماموريت ابلاغ شد و ابراهيم(ع) داستان را با فرزندش در ميان گذاشت و گفت: فرزند عزيزم! در خواب چنين مي بينم که تو را ذبح و قرباني مي کنم نيک بنگر و نظرت را بگو .

عرض کرد: پدر جان! هر چه را که مامور به انجامش شده اي انجام ده و ان شاءالله به زودي خواهي ديد که من مانند بندگان صابر خدا چگونه صبري از خود نشان مي دهم.

پس از اين که هر دو به اين امر تن در دادند و ابراهيم(ع) صورت جوانش را بر زمين گذاشت وحي آمد که: اي ابراهيم! خواب خود را تصديق کردي و ما به همين مقدار از تو قبول کرديم و ذبح عظيمي را فدا و عوض او قرار داديم. (14)

آخرين خاطره اي که قرآن کريم از داستان ابراهيم(ع) نقل نموده دعاهايي است که ابراهيم(ع) در بعضي از سفرها در مکه داشته و آخرين دعايش اين است: پروردگارا! پدر و مادر من و کساني را که ايمان آورده اند در روز حساب بيامرز. (15)

پوشش بانوان در اسلام،یک اصل تعبدی نیست،بلکه مصلحت ها و حکمت هایی دارد؛از جمله:1-زن مانند مرد،حوایج و نیازمندیهایی دارد که برای تامین آن،ناگزیر باید از محیط خانه خارج گردد تا بتواند آنها را فراهم سازد.در کتابهای فقهی و حدیثی،خروج زن با اذن شوهربرای تامین حوایج و شرکت در نمازهای عید فطر،عید قربان،نماز جمعه و جماعت،تجویز شده است"؛پس حجاب برای خروج زن از محیط خانه،تشریع گردیده است.    2-شرکت زن در فعالیت های عبادی،سیاسی و اجتماعی و دفاع از حقوق شخصی"،تعلیم و تعلم.در این صورت رعایت حجاب واجب می شود تا کامیابی ها منحصر در محیط خانه شود و محیط  خارج تنها برای کار و فعالیت باشد.      3-احساس امنیت روحی و حراست انان از خطرات احتمالی و بیماران جنسی و عناصر لاابالی .پناه بردن برخی از دختران سفیدپوست غربی به سیاه پوستان،علاوه بر قدرت جنسی بیشتر،به دلیل قدرت جسمی و دفعی انان است.      4-حجاب،عامل خودسازی و تهذیب نفس است،چرا که زنان را از خودارایی،طنازی،خودنمایی و صیادی باز می دارد.      5-حفظ نظام خانوادگی بستگی تام به پوشش بانوان دارد.

پوشش دینی بانوان،از اختراعات آیین اسلامی نیست،بلکه ریشه در تاریخ دارد.به گفته ویل دورانت:قوم یهود و ایرانیان قدیم ،حجاب را برای بانوان یک نوع کرامت و شرافت،و از واجبات دینی می دانستند.اما اسلام پوشش و حجاب را برای شبه جزیره عربستان به ارمغان آورد.        هم اکنون در اسراییل،بسیاری از بانوان قوم یهود با پوشش کامل به مدرسه و دانشگاه می روند،ولی در فرانسه و ترکیه،به جرم داشتن حجاب،زنان از تحصیل باز داشته می شوند؛در حالی که از نظر منشور جهانی،هر انسانی در اتخاذ عقیده،شغل،مسکن و نوع لباس،آزاد است.هر کشوری لباس ملی خاصی دارد که هر انسانی ...

بدون شک،پوشش زن در برابر مردان بیگانه،یکی از ضروریات دین اسلام است.در بیشتر آیات قرآن پوشیدگی کامل اندام،نیک و شایسته ،با وقار و به دور از تحریک سخن گفتن و دوری از آرایش های جاهلیت نخستین توصیه شده است.در روایات نیز پوشیدن جامه ی بدن نما و نازک نزد نامحرم،آرایش و استعمال عطر در خارج از خانه...

پوشش و عفاف از آن جهت که یک امر فطری است و برای حیات اجتماعی انسان ضرورت دارد،در ادیان و مذاهب الهی دارای جایگاه خاصی است.تمام ادیان آسمانی،حجاب و پوشش را بر زن واجب و لازم شمرده اند.و جامعه بشری را به سوی آن فراخوانده اند؛زیرا حیا و لزوم پوشش به طور طبیعی در نهاد زنان به ودیعت نهاده شده و احکام دستورهای ادیان الهی هماهنگ و همسو با فطرت انسانی تشریع شده است.اساس اصل لزوم هماهنگی و تناسب آفرینش و قانونگذاری ،خداوند لباس و پوشاک را در لابلای نعمت های بی کرانش به بشر ارزانی داشت و اشتیاق درونی زنان به حجاب را با تشریع قانون پوشش مستحکم ساخت تا گوهرهستی زن در صدف پوشش صیانت گردد و جامعه از فروافتادن در گرداب فساد و تباهی نجات یابد.بدون تردید جهان بینی و انسان شناسی هر فرهنگ و مکتب،نقش اساسی و مهمی در انتخاب نوع و کیفیت پوشش دارد بر اساس جهان بینی ادیان الهی که انسان خلیفه خداوند و مرکز و محور جهان هستی است و رسالت کسب معرفت و تهذیب نفس و اصلاح جامعه را بر دوش دارد و حیاتش در جهان آخرت نیز ادامه دارد.باید جسم زن و چشم مرد پوشیده گردد تا غرایز شهوانی مهار و کنترل شود و استعدادهای معنوی و عقلانی بشر در پرتو رهیافت های فطری و هدایت های وحیانی شکوفا گردد.گرچه انتخاب لباس و پوشاک بر آینداندیشه و اراده آدمی است،ولی بر بینش و اراده انسانی نیز تاثیر می گذاردو می تواند به عنوان زمینه ساز تعالی یا انحطاط فردی و اجتماعی نقش آفرینی نماید.در آیین زرتشت،یهود و اسلام حجاب بر زنان لازم بوده است.کتابهای مقدس مذهبی،دستورات و احکام دینی ،اداب و مراسم و سیره عملی پیروان این ادیان چهار گانه،بهترین شاهد و عالی ترین گواه بر اثبات این مدعاست.